review 1 by Swa

Rusty Roots ...bescheiden Limburgers en wereldburgers die op het podium stonden van het BRBF editie 2005 en dit tot grote verbazing van vriend en vijand .....ach,  het zal wel een vriendendienst zijn, Rusty Roots ..hebben die al een cd uit ? Sneu voor bands die al een waslijst aan geluidsdragers op de markt hebben maar van een optreden op de Deusterweide kunnen blijven dromen, maar de insiders wisten wel beter ...Supporting act voor the Wildcards, optreden op Bugaboos Mol, Crossroads Antwerpen, Borderline Diest, Oetsloven Blues, Meensel Blues, Parkblues Lommel, Swing Wespelaar, Blues oan daa Stoazze, Blues in Schoten, Genk on Stage, Hookrock Diepenbeek ...moet er nog zand zijn, Rusty Roots zijn in ons eigen kikkerlandje graag geziene gasten.  "100 Miles"  is nog steeds een erg leuk Westcoast blues, swing, jump & jive album dat onder leiding van Mark Thijs aka Mr. Tee tot stand kwam en een fraai visitekaartje betekend voor de jonge (blues) honden uit Peer en omgeving. De bezielers van het eerste uur,  Mr. Bee Jee (Jan Bas / vocals & guitar), Mr. Bob (Bob Smets, guitar), Mr. Body ( Stefan Kelchtermans / upright bass) en Mr. Tutt (Nico Vanhove / drums), zaten op een bepaald moment eventjes met de handen in de haren met enkele personeelswisselingen maar met de prima geslaagde transfer van "JJ. Louis"  (Hammond B3) kreeg de band meer maturiteit en charisma. Gelukkig verdween hun handelsmerk niet, dat kwajongensachtig enthousiasme om zich muzikaal te manifesteren werkt nog steeds aanstekelijk en resulteert dan ook in een opvolger die op donderdag 14 Februari '08 zijn officiële release kent in de Muziek -O -Droom, Hasselt . "Electrified" is een fraai Valentijnsgeschenk voor de Move2Blues medewerkers en de talrijke fans die al een tijdje uitkijken en luisteren naar de ietwat veranderde muzikale koerswijziging die zich lanzaam maar zeker voltrekt.

Onder het motto "Never change a winning team"  mocht Mr. Tee opnieuw de verantwoordelijkheid op zijn schouders nemen in de vertrouwde Artsound studio (Houthalen - Helchteren) om het geheel in goede banen te leiden. Net als met het album "Roll With You" van Eli "Paperboy" Reed ( zie recensie) waren wij er als de kippen bij om de release niet af te wachten en het hebbedingetje onder de loep te nemen. Rusty Roots' Westcoast jump blues uit de 40 / 50 jaren geraakt meer en meer onder de invloed van de soul - gerichte zestiger jaren en daar zal de inbreng van JJ. Louis (broer van Big Dave) met zijn Hammond B 3 niet vreemd aan zijn. Opener en titeltrack " Electrified" draagt duidelijk een Mr. Tee stempeltje, misschien de gewenste stroomstoot om de band op een professioneler niveau te krikken en, eerlijk is eerlijk, vocals die veel steviger uit het strotje komen, een strakke rhythm sectie, en gitaartjes die duelleren met het orgeltje dat op "It's Yours to Spend" en "Cut Back On Love" het pleit lijkt te winnen. Het is een feit ... Rusty Roots zijn erg goed bezig en they "Found Their Soul" langer geleden dan last night ...om precies te zijn in de periode dat Wilie Dixon's "Hidden Charms",  Little Walter Jacobs "Come Back Baby", Deadric Malone's " Don't Cry No More, wipe away your tears",  the Bobby "Blue" Band, Little Milton, Stax en Chess Records het voor het zeggen en het zingen hadden. Prima obscure covers die "Fingerlickin' Good" passen in de huidige Rusty Roots sound, can you dig it .....wij zijn alvast danig onder de indruk en durven zelfs blozend verklaren ....Oh Baby it's true ... yes i know I'm in love again  ...with  soul / blues / gospel  & " the Two - Timing Woman" ! "Boosdoeners" van dienst zijn Eli "Paperboy" Reed en onze eigenste "Swinging Soul Machine"  Rusty Roots ...

An amazing guitar player, an incredible Hammond B 3 player, a firm Rhythm section and a brilliant front man will make you kick your feet all over the dance floor. Keep your ears and eyes open for some authentic roots and soul blues ! (al lijkt " I've Grown" een ietsie pitsie op "Need your Love So Bad") Schitterend album van een fantastische band die een aantal sterke, eigen songs schreven . Verplichte aanschaf !!! (SWA)

review 2 by witteMVS

Ik heb hier het nieuwste schijfje van Rusty Roots voor me liggen. Ik zal het even in de CD-schuif steken voor een eerste beluistering. Spanning alom. Eerste indrukken kunnen belangrijk zijn. Stilte daar achteraan.
Zal ik ondertussen even vertellen wie Rusty Roots zijn ? Overbodig, wellicht. Maar misschien wel nuttig voor de pasgeborenen en zij die pas zeer recentelijk interesse zijn gaan betonen voor blues- en of rootsmusic in het algemeen. Met het zelfstandige naamwoord ‘Roots’ kunnen we leven, uiteraard, want rootsmusic, rootstown en Rootsville of course. Alles en iedereen die respect betoont voor zijn of andere roots, verdient respect terug. Dat is een koe. Met Rusty heeft ondergetekende altijd een beetje moeite gehad. Het klinkt zo pejoratief. Niet ? Een vertaling naar het Nederlands mag harder aankomen : Roestige Wortels. Maar geen nood. What’s in a name ? Hun muziek klinkt allerminst roestig, en daar gaat het om.
Het begon allemaal ergens einde 2004. Jan Bas, Bob Smets, Nico Vanhove, Stefan Kelchtermans en Steven Scheelen besloten om het niet bij ‘uitleggen aan de comptoir’ te laten en staken de handen uit de mouwen. Ze bekwaamden zich met danige spoed in het hanteren ener instrument, stelden een repertorium samen en openden een half jaartje later het BRBF festival, alsof het niets was. En dat was heus niet omdat ze nu toevallig ook in het mekka van de blues, Peer, woonachtig waren. Dat betekent echter wel dat ze sinds hun geboorte ‘under exposure of the blues’ hadden gestaan, blootgesteld zijn geweest aan blues-radiation.   
Ook in 2005 brachten ze hun eerste CD, een demo in 2004 niet meegerekend, uit in eigen beheer. “100 Miles” werd opgenomen in de Artsound Studio te Houthalen onder de auspiciën van Mark TEE en was, en is nog steeds, een verdienstelijk werk in het jump-en swinggenre. Covers van Lowell Fulson, Big Joe Turner, Syl Johnson en Louis Jordan, ze wijzen uiteraard de richting aan. Twee eigen composities maakten hun opwachting op dit eerste product, de titeltrack en opener “100 Miles” en “You Put Your Heart in My Soul”. Mede door het feit dat ook de covers in een Rusty Rootshemdje werden gestoken, konden deze twee nummers een vergelijking met de grote voorbeelden met glans doorstaan. De uitgesproken swingfeel vond zijn oorsprong in de saxuele bijdragen van Mr Lazy Eyed Steve en ook de triplet-playing style van Mr Bob was hier niet vreemd aan. En dat resulteerde in een mooie bewerking van Owens’ “The Hustle Is On”. Mijn persoonlijke voorkeur gaat echter naar Syl Johnson’s “She’s So Fine”. Wijs. Eigenwijs. Dit nummer staat nog steeds op mijn virtuele compilatie van het betere Belgische bluesouevre.
2006 en 2007 is werken geblazen voor Rusty Roots. Ze spelen op een groot aantal festivals en in de grootste clubs van…. Limburg. En dat is nu het rare. Er is geen plaats in Limburg waar ze nog niet hebben gespeeld, maar daarbuiten blijft hun palmares eerder beperkt, een festival in Rotterdam en Klakson Blues in Vilvoorde niet te na gesproken. Daar komt echter verandering in !! Na de CD-presentatie in Muziek-o-droom te Hasselt op 14 februari 2008, zijn ze niet meer te houden. Check their website ! And our’s, of course !!
Ergens in de loop van 2006 verdween Lazy Eyed Steve van het toneel en kwam Mr J.J.Louis met zijn gigantische Hammond op de proppen. Verandering van spijs doet eten. Geen blazer meer in de bezetting, maar in de plaats een Hammond B3, dat betekende voor Rusty Roots een ommezwaai qua repertorium. Daar werd stevig aan gewerkt, zowel op papier als op de planken. Die groei konden we ook ondervinden met elke gig die we meemaakten in 2007 en een eerste kristallisatie van dit gegeven draait nu rondjes in mijn CD-schuif.
Een eerste impressie van dit schijfje is er één van ingehouden kracht, zoals je dat bijvoorbeeld ook ervaart met de CD “Do You Get the Blues” van the king of cool, Jimmie Vaughan. Vergeleken met de vorige CD is “Electrified” totaal verschillend. Ze heeft meer ‘eigen’ gezicht en vooral eigen inbreng. Niet minder dan acht van de twaalf nummers zijn van de hand van Rusty Roots, dus een collectieve inspanning.
Vooreerst komt de stem van Mr Beejee in deze soul-blues beter tot zijn recht. De algemene teneur van de songs is vrij ‘laid-back’ en zodoende hoeft hij niet te gaan schreeuwen om hoorbaar te blijven. Vergelijkingen met Darrell Nulisch en John Németh qua stembeheersing zijn niet ongegrond. Zit TEE hier voor iets tussen ? Voor ik het vergeet, ook deze schijf werd opgenomen in de Artsound Studio met Mark Thijs als producer.
In “Electrified” wordt mijn aandacht onmiddellijk getrokken door de grote ‘klaarheid’ waarmee de drums zijn opgenomen. Elke nuance in slagkracht ligt opgetekend, elk onderdeel van de drums komt tot zijn recht en vooral…het klinkt als een echt drumstel. Nogantoe. Zeer modern daarmee. Nog gehoord bij Boyd Small, toevallig is dat een drummer.
“It’s Your’s To Spend” klinkt anders vanwege die ‘opgezogen’ reverse-tracked hi-hat.
Mooi gitaarwerk ook. En dat einde, ingenieus ! Geen fade-out. Cut the reverb and..stop ! Minder is meer is hier op zijn plaats.
Hé..mannen, was Van Morrison aanwezig in de studio toen jullie “I Found My Soul Last Night” opnamen, of is het toch iemand anders die de tamboerijn beroert ? Deze derde ademt helemaal de sfeer van Van the Man, vind ik. “Saint Dominic’s Preview”. Rrrrrr.
Persoonlijk had ik de CD naar het volgende nummer genoemd, “Can You Dig It ?”Met de losse hand gespeelde gitaar-tirlantijntjes à la Cropper en dito B3-oprispinkjes. Schoon. En plezant ook. Niet vergeten, ’t moet ook nog plezant blijven.
Met Deadric Malone’s “Don’t Cry No More” weet ik het nog zo net niet. Een oefening op glad ijs, doch met stevige ondersteuning van Mr Body op bass en Mr Tutt op de batterie. Voor Mr Beejee en Mr Bob een uitdaging, zo van ’Wat doen we daar nu mee ?’
Eventjes terug naar vroeger met “Cut Back On Love”. Een beetje swingen, niets mis mee, maar moest niet per sé op deze schijf. Dat geeft even een déjà-vu effectje. Een CD met elf goeie nummers is mij net zoveel waard dan eentje met twaalf nummers. Maar dat is mijn persoonlijke smaak, tijdsgebonden dan nog, en voorzeker géén evangelie.
Chicago-blues van Little Walter op speed. Dat is “Come Back Baby”. En zonder smoelschuif dan nog. De Jacobs moest het horen. ’t Was al zo’n opvliegend gastje. Het mag er best zijn op zijn Rusty Rootsy’s.
“Fingerlickin’ Good” heeft zijn eindbeoordeling al in zijn eigen titel gelegd. Het is een zeer smakelijk nummer en onwillekeurig moet ik aan onze vriend Super Chickan denken. Diezelfde humor en kippige riffjes op de gitaar.
“On Top of the World” klinkt als een autoscooterhit uit de vroege sixties, maar is een hedendaags hersenspinsel van R.Roots. J.J.Louis komt uit de hoek met zijn Hammond als een volwassen André Brasseur en zet de tijdsgeest neer met kleurige B3-patroontjes. En “Hidden Charms” van Willie Dixon had de flipside kunnen zijn dit 45-toeren-singletje.
“Two-Timing Woman” gaat zenuwachtig tekeer zonder uit de bocht te gaan. Dit is een nummer waar veel in geteld wordt, anders loopt het fout.
Een mooie finale werd er aan dit werkje gebreid met de fantastische slow “I’ve Grown”. “Need Your Love So Bad” van Fleetwood Mac binnen handbereik. Of “I’d Rather Go Blind” van Chicken Shack. Mr Bob bereikt hier de Peter Green anno ’68 status. Die weemoedige gitaarklank, hunkerend naar…………….liefde zeker ?

Mijn liefde hebben ze in elk geval. En de titel van het laatste nummer verwoord ook wat er het laatste jaar met Rusty Roots gebeurd is : ze zijn gegroeid. En dat zonder al teveel groeipijnen.
Bravo met de mooie CD, mannen.

Twee eminente data tussen andere:

-donderdag, 14 februari 2008  CD-release in Muziek-o-droom te Hasselt.
-donderdag, 28 februari 2008  Brusselse première in Nekkersdal Roots te Laken.

Wij zullen er zijn ! U toch ook ?

Review : witteMVS